De gunfactor is een manier om te zeggen dat het nu niet goed is
Weliswaar een zachte, bijna schattige, zeer liefdevolle, manier. Maar toch, er wordt verandering gewenst.
Het klinkt zo vriendelijk. Iemand iets gunnen.
Ik gun je … (vul iets in wat je als positief bestempelt)
Ik hoorde het laatst een aantal keer in een supervisie die ik leidde. De deelnemers gunden hun leerlingen of eigen kinderen al het moois van de wereld.
Gelukkig zijn op school
De rust om te eten
Zindelijkheid
Vrijheid
Niks mis mee, kom maar door met deze mooie wensen.
Het is ook ontzettend lief bedoeld. Dat zie ik heus.
Alleen
De gunfactor is een manier om te zeggen dat het nu niet goed is
Weliswaar een zachte, bijna schattige, zeer liefdevolle, manier. Maar toch, er wordt verandering gewenst.
Want die luier in groep 4 kan echt niet.
En zonder eten ga je dood.
Toch?
Nou, nee. Eigenlijk niet.
Ten eerste, er bestaat minimaal 1 mens die niet eet en er een actief en energiek leven op nahoudt.
Ten tweede, kinderen zijn mensen en die bepalen nog altijd zelf hoe ze hun leven leven. Net als jij en ik.
Waarom is het toch dat we tegen kinderen mogen zeggen dat het anders moet?
Dat we ons oordeel over hen zo makkelijk uitspreken? Is die knuffel echt ineens een probleem in groep 5?
Wie bepaalt dat luiers dragen slecht is voor groep 4 leerlingen? En wat als er een medische reden voor is? Mag het dan wel?
Laten we met elkaar eens nieuwsgierig zijn naar het waarom hiervan.
Het is interessant dat wij het blijkbaar moeilijk vinden om het tempo van kinderen te volgen.
Waarom?
Ik heb een licht vermoeden.
Ik deed en doe het zelf ook:
Mijn kinderen en leerlingen de toekomst in katapulteren als hopeloze zielige gevallen die het leven niet aankunnen behalve als….
Op de stippellijn kan ingevuld worden:
- Als hij niet zo snel mogelijk van die luier afkomt.
- Als ze niet wat minder stress ervaart en rustig gaat eten.
- Als hij zin heeft in school
Die toekomstscenario’s die we bij elkaar verzinnen zijn rampen. Rampen die we willen vermijden of voorkomen.
We vergeten voor het gemak even dat ze in ons hoofd gebeuren en geen waarheid zijn in dit moment.
Best wel een belangrijk verschil.
(Nog even over die niet etende meneer.
Mijn mond hangt nog steeds open van verbazing sinds ik dit hoorde.
Ik leef nog met de overtuiging dat ik MOET eten.
Daarom vertel ik er maar niet bij dat hij ook niet drinkt, te ongeloofwaardig.
Al is een luier dan denk ik gelijk overbodig.)