Zolang we geloven dat het leven moeilijk en hard werken is, hebben we anderen nodig om onze talenten aan te wijzen. Dat zijn namelijk de gebieden die ons makkelijk af gaan, waardoor we ze over het hoofd zien.
Het kan, er is een opleiding voor.
Je kunt talentbouwer worden.
Ik kwam hier achter door een gesprek van iemand die met deze opleiding bezig is. Ze zei het tussen neus en lippen door in een gesprek dat eigenlijk over iets anders ging. Ik kan achteraf alleen naar de inhoud van de opleiding raden.
Vind ik niet erg, dat raden. (Googelen ook niet trouwens. Dat heb ik uiteindelijk gedaan, vandaar het linkje in deze tekst.) En aangezien mijn mensenbrein dag in dag uit het leven bij elkaar verzint, ben ik daar maar mee begonnen.
Mijn eerste gok:
Een talentbouwer wijst anderen op hun talenten en helpt deze te versterken.
Het lijkt mij een leuke taak, een positieve ook. Je mag een blinde vlek opheffen en het blijde nieuws over het onontdekte talent delen. Mensen blijken goed te zijn in van alles: organiseren, decoreren, elkaar helpen, verzorging, secuur werken, talen, feiten- of mensenkennis, koken, sportiviteit, noem het maar op. Wat een vrolijke baan.
Er knaagt alleen wat.
Want waarom hebben wij talentbouwers nodig?
Gaat dit niet vanzelf? En vanwaar die blinde vlek bij mensen wat hun talent betreft?
Je talent ontwikkelen gaat moeiteloos.
Je talent is hetgeen dat je automatisch doet, zonder na te denken. Ja, oefenen is nodig. Tuurlijk. Oefening baart kunst. Maar hé, het gaat hier om je talent, geen zware gedachten over hoe vervelend het is. Je vliegt door je ontwikkeling heen. Haast zonder dat je het door hebt
En precies daar zit denk ik het lastige punt.
We zijn gaan geloven dat ontwikkeling moeilijk is. Dat gewoontes, gedrag, groei en vooruitgang hard werken vraagt. Bloed, zweet en tranen.
Het is makkelijk om je talenten over het hoofd te zien als je de verkeerde kant op kijkt.
Elke dag zetten we gedachteloos onze talenten in. Ontvangen er complimentjes over die we wegwuiven. Want wat we doen vinden we helemaal niet zo bijzonder. Het ging zo moeiteloos. Dat kan toch iedereen!
Tegelijk proberen we geforceerd iemand met andere talenten te zijn.
Wat een misverstand.
Wat nutteloos.
(Als een van de talentbouwers mij op mijn talent(en) wil wijzen, graag. Stel je voor dat ik ze verspil, drama! Waarom ben ik anders op aarde? Kan ik die blinde vlek eindelijk wegpoetsen. Beter voor mij en voor de wereld. Toch?)